آسیب های مزمن :

بیشتر آسیب های مزمن ناشی از استفاده مفرط یا حرکت های مکرر هستند.زمانی که این آسیب ها موجب بروز علائم بالینی می شوند در واقع آسیب ها از مدت ها قبل وجود داشته اند ولی آنقدر شدید نبوده که علائم بالینی قابل تشخیص را ایجاد کند.

اساس درمان در این ورزشکاران استراحت نسبی است . فعالیت آسیب رسان را باید کاهش داد.این کار به آسیب فرصت ترمیم خواهد داد و آسیب بیشتری نیز ایجاد نخواهد شد.معمولا” این کار به معنای استراحت مطلق نیست.استراحت مطلق  از وارد شدن آسیب بیشتر به عضو درگیر جلوگیری خواهد  کرد ، ولی تحریک مکانیکی مورد نیاز برای ترمیم یافتن و قوی شدن عضو را نیز حذف می کند.

بنابراین بهتر است ورزش را با شدت بسیار کمتری ادامه داده ، به تدریج تا حد تمرین های قبلی و مسابقه افزایش داد .فقط در بعضی موارد آسیب آنقدر شدید است که قبل از شروع هر نوع فعالیت ورزشی به مدتی استراحت مطلق نیاز دارد.برای تعیین مقدار فعالیت مجاز ،درد بهترین راهنما است.منظور درد در حین تمرین و پس از آن است.

به عنوان مثال اگر ورزشکار هنوز در دوی یک مایل درد دارد، باید تمرین های خود را با دوی ۲/۱ یا ۳/۱ مایل شروع کند، بیشتر تمرین ها باید ۲ تا ۳ بار قبل از افزایش تکرار شوند.افزایش باید کم ، به عنوان مثال ۱۵ تا ۲۰ درصد در هر بار باشد.هر بار فقط یک متغییر را باید افزایش داد.به طور کلی زمان تمرین ، قبل از شدت یا سرعت دادن به ان افزایش می یابد.در ابتدا بین تمرین ها باید استراحت کافی داده شود .معمولا” این کار با  تقسیم کردن روزها به روز تمرین و روز استراحت انجام می شود.سپس در طی توانبخشی می توان روزها را به تمرین سبک و تمرین شدید تقسیم کرد.آسیب های مزمن زمان زیادی برای درمان لازم دارند و شاید تا چند ماه طول بکشد.

روش های درمانی دیگری را می توان به برنامه استراحتی نسبی و بازگشت تدریجی اضافه کرد .داروهای ضدالتهابی غیر استروئید می تواند به درمان کمک کند، تمرین های کششی و توانمند ساز باید جزء مکمل برنامه توانبخشی را تشکیل دهند. روش های فیزیکی مانند یخ ، فراصوت و ماساژ به بهبود آسیب های مزمن کمک می کنند.در بعضی آسیب های مزمن مصرف کورتیکواستروئیدها مفید به نظر می رسد .اگر در مواردی مانند تاندونیت یا فاسئیت برنامه های قبلی با شکست روبرو شود، دلیل معقولی برای تزریق موضعی ترکیب های کورتیکواستروئیدی وجود خواهد داشت.

به علت تأثیر تضعیف کننده موقتی استروئید ها ، فعالیت های ورزشی را باید کاهش داد و یا حتی حداقل تا ۲ هفته پس از تزریق ، از انجام فعالیت اجتناب کرد.پس از این دوره می توان فعالیت را به تدریج شروع کرد. باید از تزریق های پیاپی برای یک آسیب خودداری کرد.

بیشتر پزشکان استروئیدها را هر ۳ تا ۴ ماه یک بار بیشتر تزریق نمی کنند.تزریق استروئید ها نباید به طور مستقیم به داخل عضو صدمه دیده صورت گیرد، بلکه باید به اطراف آن تزریق شود.احتمالا” تزریق مستقیم به داخل تاندون باعث تضعیف شدن آن می شود. که مربوط به آثار  خود استروئید و افزایش فشار ناشی از حجم تزریق شده می باشد. در نهایت ، تزریق مستقیم زیر پوستی  منجر به نازکی و کاهش رنگدانه های پوست به طور دائمی می شود که باید از آن اجتناب کرد.برخی از کورتیکواستروئید ها شامل بتامتازون، دگزامتازون، تریامسینولونو متیل پردنیزولون می باشد.

در تعداد محدودی از آسیب های مزمن ممکن است برای شروع ترمیم به عمل جراحی نیاز باشد.ممکن است آسیب های مزمن تاندون به خصوص انواع تاندینوز به هیچ کدام از روش های بالا پاسخ ندهند.در این موارد ، قسمت های استحاله شده تاندون را به کمک جراحی خارج می کنیم که این کار می تواند منجر به ترمیم آسیب شود.

آسیب های حاد

هنگام آسیب عضله، تاندون و رباط عروق موجود نیز دچار پارگی می شوند  در نتیجه خونریزی رخ می دهد و به سرعت در بافت های مجاور پراکنده می شود.خونریزی باعث تورم می گردد  که نتیجه این روند سبب افزایش فشار بافت های اطراف شده ، آن ها را بر می انگیزد و حساس می سازد.افزایش فشار عامل ایجاد درد در بافت های حساس است و خونریزی، تورم و افزایش روی هم می تواند بر روند درمان تأثیر معکوس بگذارد.

 درد  ⇒  تورم  ⇒ خونریزی ⇒  آسیب

سرما

سرما درمانی یا کمپرس سرد؛ موجب کاهش درد، خونریزی و تورم می شود. هر قدر آسیب بزرگ تر باشد باید مدت زمان بیشتری از سرما استفاده کرد. در آسیب مچ پا و زانو باید برای یک دوره حداقل ۳۰ دقیقه ای ولی در آسیب ران باید ۴۵ دقیقه از سرما درمانی استفاده کرد.

در خلال ۲ تا ۳ ساعت پس از وقوع آسیب ، هدف این است که تا جای که امکان دارد از سرما استفاده شود.اولین بسته های یخ مصرفی باید پس از ۳۰ تا ۴۵ دقیقه تعویض شوند. در خلال ۳ تا ۶ ساعت بعد می توان سرما درمانی را حدود ۳۰ دقیقه در هر ساعت ادامه داد  تا درد بر طرف شود.کیسه یخ نباید مستقیم روی پوست قرار گیرد، زیرا ممکن است موجب سوختگی ناشی از یخ روی پوست  شود.نه آب سرد و نه یخ را نباید مستقیم روی زخم باز قرار دارد.

زمانی که هدف تسکین درد موضعی باشد می توان از اسپری سرد کننده ، آن هم در جایی  که پوست و استخوان مستقیما” با یکدیگر ارتباط دارند مانند قلم پا ، بند انگشتان  و مچ پا استفاده کرد.یخ در مرحله حاد و وضعیت های التهابی از جمله بورسیت ، تنوسینوویت و تاندونیت که در آن ها گرما موجب درد و تورم بیشتر می شود نیز کاربرد دارد. یخ همچنین در کاهش اسپاسم رفلکسی بعد از آسیب عضلانی می تواند کمک کننده باشد.

فشار یا بانداژ فشاری

احتمالا” مهمترین روش برای کنترل تورم اولیه فشردن عضو آسیب دیده است .این کار می تواند به وسیله بانداژ فشاری همراه با یخ مورد استفاده قرار گیرد.این بانداژ باید به گونه ای باشد که محدود ای به اندازه ۲۰ سانتی متر بالا و پایین بخش صدمه دیده را بپوشاند.در بسیاری از مشکلات ناشی  از استفاده مفرط در وضعیت های التهابی مانند تاندونیت و تنوسینوویت و به خصوص بورسیت ، بانداژ فشاری تا زمانی که تورم کاملا” از بین رود باید پوشیده شود.

بالا نگه داشتن عضو

بالا نگه داشتن عضو مصدوم موجب می شود تا جریان خون در آن کاهش یابد ، در نتیجه تورم کاهش می یابد مثلا” در آسیب ساق یا مچ پا ، عضو باید حداقل با زوایه ۴۵درجه در هوا نگه داشته شود.

استراحت

اعمال فوق ( سرما؛ فشار و بالانگه داشتن) باید همراه با استراحت  عضو آسیب دیده در ۴۸ تا ۷۲ ساعت اولیه آسیب حاد مورد استفاده قرار گیرد.بعد از ۴۸ تا ۷۲ ساعت پس از صدمه می توان از گرما و ماساژ برای درمان آسیب استفاده کرد و پس از آن از تمرینات توانبخشی برای ناحیه آسیب دیده کمک گرفت .

منبع : علم ورزش